Εργαστήρι

Tο δωμάτιο δημιουργικής εργασίας θα λέγαμε, των γυναικών. Εδώ έραβαν, κεντούσαν, έπλεκαν , επεξεργάζονταν το μαλλί.
Υπάρχει ένας χαμηλός σοφράς , ένας καναπές και η κούνια του μωρού, την οποία κουνούσαν με το πόδι για να μην χάνουν χρόνο καθώς έπρεπε να αξιοποιούν και τις ελάχιστες ελεύθερες ώρες που είχαν.
Σ‘ ένα ψηλό τραπέζι βλέπουμε μια ραπτομηχανή, απαραίτητη στη νοικοκυρά καθώς όλα σχεδόν τα έραβαν μόνες τους οι γυναίκες, γιατί δεν υπήρχαν πολλές μοδίστρες ούτε οικονομική δυνατότητα, και μία λάμπα, αφού δεν υπήρχε ηλεκτρισμός, με το φως της οποίας γινόταν μεγάλο μέρος της δουλειάς.

Ενδιαφέρον έκθεμα το "κοπανέλι" με το οποίο γινόταν η ομώνυμη δαντέλα, πολύ όμορφη και ξεχωριστή, αλλά και πολύ δύσκολη στο πλέξιμο.
Δύο «πάντες» στους τοίχους, η μία κεντημένη στο χέρι και η άλλη φέρει την επιγραφή "όπου πίστη εκεί αγάπη, όπου αγάπη εκεί ο Θεός".




Πάνω σε ράφι, στολισμένα όπως παλιά, πολλά "μπακιρκά" τα οποία δεν χρησιμοποιούνται πλέον στα σύγχρονα σπίτια. Το ραφόπανο είναι κεντημένο και έχει δαντέλα.
Στο εργαστήρι επίσης εκτίθεται μία καρφιτσοθήκη, στρογγυλό φουσκωτό μαξιλαράκι στο οποίο κάρφωναν τις καρφίτσες και στον τοίχο κρέμονται μία χτενοθήκη και μία εφημεριδοθήκη, θήκες από σκληρό χαρτόνι επενδεδυμένο με κεντημένο ύφασμα.
Στο εργαστήρι γινόταν και η επεξεργασία του μαλλιού. Στην αρχή χρησιμοποιούσαν το λανάρι για να ξαίνουν το μαλλί του προβάτου και μετά το αδράχτι, μακρόστενο ξύλο με κυλινδρική διόγκωση στη μέση, για να κάνουν το ξασμένο μαλλί κλωστή. Στο κάτω μέρος του αδραχτιού υπάρχει το σβιντύλι ή σφοντύλι , το οποίο έκανε πιο βαρύ το αδράχτι και έτσι η κλωστή γινόταν ίσια και δουλευόταν πιο εύκολα. Για να γίνει ακόμη πιο ίσια η κλωστή την έβρεχαν , τη στέγνωναν και μετά τη τύλιγαν στο τυλιγάδι , ένα μακρύ πλατύ ξύλο με απολήξεις στις άκρες σε σχήμα πι.
Όταν η κλωστή έπρεπε να γίνει με δύο χρώματα ή πιο χοντρή –με περισσότερες από δυο κλωστές – χρησιμοποιούσαν δύο ή περισσότερα κουβάρια. Τα ενώνανε και στη συνέχεια τα τύλιγαν στον κλώστη , ένα σίδερο που είχε στο μέσον ένα σιδερένιο κύλινδρο και μία τρύπα ή γάτζο στο επάνω μέρος για να δένονται οι κλωστές. Με τα δύο χρώματα -κόκκινο και άσπρο – γινόταν ο λεγόμενος "μάρτης" .
Όλη σχεδόν η επεξεργασία του μαλλιού γινόταν συνήθως το βράδυ για να κερδίζουν χρόνο.